Onderweg naar Nepal, deel twee

Bye bye China, Tibet, welcome Nepal. Sneller geschreven dan gedaan. Om Nepal in te komen moeten we eerst de grens over. (okè, logisch. Toch minder eenvoudig dn je zou denken) om bij de grens te komen moeten we eerst het gribus-plaatsje uit waar we een soort slaap-poging gedaan hebben. Nog best aardig gelukt als je bedenkt dat we boven een discotheek sliepen, er voor onze deur een 24-uurs economie gaande was in de bouw-wereld en er een kubieke meter water per vierkante meter per minuut naar beneden kwam.

Het plaatsje is gebouwd op bocht 12 tot en met 15 van de Alpe 'd Huez. Eén kant van de weg is gedurende ongeveer vijf kilometer volledig volgezet met Nepalese vrachtwagens. (dat is zoals ze vroeger genoemd werden, laat ze maar niet aan Spee zien) Deze vrachtwagens staan te wachten op vracht dat van Chinese vrachtwagens overgeladen moet worden, zij mogen immers het land niet uit. Het lijkt een kleine micro-cosmos van gare troep. Blij dat we daar uit zijn.

Het douanekantoor gaat pas om tien uur open, maar om de drukte voor te zijn, zijn we er anderhalf uur vantevoren. Wachten. Er is al aangegeven dat de controle om het land uit te gaan streng is. Geen persoonlijke visitatie, de bagage moet er wel aan geloven. Je leest het goed: bij het verlaten van het land ja. Ze zijn op zoek naar alles met een verwijzing naar Tibet, het deel van China dat we nu verlaten. Reisgidsen woorden doorgebladerd, koffers worden doorzocht op zoek naar de LP van Tibet etc. Wat compromitterend is wordt in beslag genomen. We komen er goed vanaf, maar kinderachtig is het wel.

De andere kant van de blijkt een klein een bergdorpje. Onverharde wegen, enorme puinhopen, de eerste tekenen van kinderarbeid, vies (had ik al vies gezegd?), kortom: één grote bende. Hier wachten we tot we ingeklaard zijn. Gek om als 'goed' behandeld te worden, hoewel 'goed' bevonden worden dan weer minder erg is. Er staat een bus voor ons klaar die ons naar Kathmandu gaat brengen. Dat is althans het plan.

Vanwege de regen van afgelopen nacht zijn delen van de weg weggeslagen. Dat betekent dat de geplande bus ons niet op kan halen en de route dus noodgedwongen in twee etappes wordt afgelegd. De eerste etappe, tot aan de land-slide, leggen we af in een lokale bus. Het is zo'n Indiaas achtige bus, vol met beschilderingen en te gaar voor woorden. Dat je niet door de bodem naar buiten kan kijken is om dat er te veel rotzooi op de bodem ligt. Het weerhoud de chauffeur (een negentienjarige jongen die iedereen schijnt te kennen) er niet van er eens goed voor te gaan zitten.
Plotseling wordt ons gevraagd of we even water willen kopen, we hebben even tien minuten pauze. Huh? Al snel komt de aap uit de mouw. Uit alle hoeken en gaten komen dozen wisky tevoorschijn. De wisky wordt aangevuld met een ongezonde portie bierblikjes. Deze zijn (succesvol) de grens over gesmokkeld. Ongekend hoeveel dozen er in een bus verstopt kunnen zitten, niemand van ons had iets in de gaten. Het licht nerveuze buspersoneel (jawel!) blijkt plots een stuk relaxter. Ik begrijp nu wel waarom. We zweven verder over de weg...

De landslide is serieus genoeg om geduld op te brengen. Dat zien we aan eerdere, kleine, verschuivingen en aan deze, waaraan druk gewerkt wordt. Het kost tijd, het is warm en druk en we moeten nog ver. Ver in tijd, niet in kilometers. Later blijkt dat we de hele weg in iets meer dan dertien kilometer per uur gemiddeld hebben gereden, 175 kilometer. Haast is niet aan de orde vandaag.

Onze bus staat klaar. Het blijkt een Mercedes busje te zijn uit de tijd dat Mercedes Benz zelf nog niet wist dat ze busjes maakten. Met een zuinige 300cc diesel motor uit 1960 wordt duidelijk dat dit tijd gaat kosten. Dat doet het dan ook. Het geeft ons ruim de tijd om te genieten van alle rijstvelden en terrassen onderweg. Prachtige uitzichten op schitterende bergen en enorme armoede.

Na ruim dertien uur in een bus komt Kathmandu in zicht. Vanaf hier wordt het vies en herkenbaar. Extreme smog vult de longen, extreme drukte de blik. Inmiddels donker trekken we dwars door de stad. Aan het geluidje dat afkomstig blijkt van de richtingaanwijzer horen we dat deze in de laatste minuten van de trip voor het eerst gebruikt wordt. Zal wel nodig zijn. Of het zin heeft? Iedereen doet maar wat. Dat een leven hier duidelijk minder waard is blijkt uit het feit dt fietsers zonder licht, voetgangers en kleine autootjes zich voor de bus gooien alsof deze nooit bestaan heeft. Vraag dat maar aan Mercedes Benz...

Het hotel ligt in het hart van de stad en geeft ons een prettig weerzien met een even prettige stad. We hebben zin in twee dagen Kathmandu!