Onderweg naar Nepal, deel één

We laten de Mnt Everest (althans de wolk die hem moet voorstellen) achter ons om richting Nepal te vertrekken. Dit geeft ons het voorrecht om voor de tweede keer in hetzelfde etmaal ruim vijf uur over de onverharde weg richting 'beschaving' te mogen rijden. Wederom een beproeving, zij het dit keer alleen voor mens en materiaal.

Tijdens de rit blijkt maar weer eens dat alles in het landschap door mensenhanden is aangeraakt. Het begint al met de onvermijdelijke electriciteitsmasten. Overal en altijd. Daarnaast staan overal, op de gekste plekken, op elkaar gestapelde torentjes van stenen. Dit is een Tibetaanse gewoonte die geluk moet brengen. Tot slot zijn overal dorpjes te vinden, ook op plekken waar niets te vinden is. Van onderhoud heeft men nog nooit gehoord, dus als een huis 'op' is, wordt gewoon een nieuwe gebouwd. Tot slot kun je niet op een mooie plek komen of er worden souvenirs verkocht. Uiteraard allemaal oud en authentiek. Het tekent het landschap.

We lunchen bij een lokaal restaurant. Waarschijnlijk zijn ze blij dat er weer eens iemand op bezoek komt, wij zijn blij dat we ergens terecht kunnen. De bus wordt geparkeerd op de binnenplaats. Dan blijkt maar weer dat yaks echt overal voor gebruikt worden. De poort van de binnenplaats is gemarkeerd met twee yak-koppen. Behaard en al. Welkom!
Na het eten nog even naar het toilet. Uiteraard weer een gat in de grond. D positie die wij als man innemen om te plassen biedt ons het riante uitzicht op alles wat zich in dit gat bevindt. Wat zouden ze daar zelf nou van vinden? Dit gaat NIET wennen.

Bijna in Nepal. Het laatste stuk route voert ons door een vallei. Adembenemend! Meer dn tweehonderd kleine en grote watervallen strorten aan weerszijden van de vallei naar beneden. Ondertussen veranderd de vegetatie van geen naar weelderig groen met een grote diversiteit aan bomen en planten. Het is weer even wennen na ruim twee weken boven de drieduizend meter gezeten te hebben en een boom of plant tegen te zijn gekomen. Hoe noem je een cultuurshock in de natuur? (cultuurshock ook voor het grensplaatsje we moeten overnachten, Zhangmu. Wat een griebusbende....)

We hebben zin in Nepal. Tijdens een eerdere reis is Nepal op ons overgekomen als een enorm lief volkje! Ben dan ook blij dat we de kans krijgen er nog een keer van te proeven (van het land dan hè, viespeuk). Het bezoek aan Nepal betekent ook dat het einde van onze reis nadert. Dat kun je natuurlijk nauwelijks goed nieuws noemen, echter, er is wel een aantal dingen waar ik naar uit kijk. Zo heb ik geen moeite met het afscheid nemen van leven op hoogte. Dit is toch vooral onhandig, de kleinste lichamelijke inspanning kost onevenredig veel moeite.
Ook de smerigheid van... tsja, eigenlijk alles laat ik graag achter me. Constant bewust zijn van wat er op je handen, bestek, glas, tafel, trapleuning, hoofdkussen etc zit is nu wel mooi geweest. Over hoofdkussen gesproken, ook de gedachte dat ik over ruim een week weer in mijn eigen bed lig is erg aangenaam. Nog even volhouden, het is hier ook geen straf.