Bezoek Bingling Si grotten

Vandaag voert de route over een lange bergkam. Dit betekent veel gedraai en gewiebel in de bus, niet erg comfortabel. Daar staat tegenover dat er continue wisselende uitzichten zijn op de flanken van de berg. Het lijkt er op dat de hele berg gecultiveerd is. De busreis duurt ongeveer vijf uur, gedurende de volle vijf uur zien we een bewerkte berg. Overal zijn terrassen te zien, die onder andere met aardappelplanten beplant zijn. Het gevolg van het bewerken van de berg is dat er een enorme erosie heeft plaatsgevonden, ook weer zo ver het oog reikt.
Wat ook opvalt is dat her en der over de bergen ezeltjes staan te grazen. Het lijkt alsof ze met volstrekte willekeur over de bergen en terrassen verdeeld zijn en geen eigenaar hebben. Ze zien er daarentegen niet ongelukkig uit, ik kan me moeilijk inhouden om er niet even op te gaan zitten.

De huizen langs de route hebben allemaal dezelfde, aarde-achtige kleur. Het blijkt dat ze opgetrokken zijn uit leem, het matiaal waarvan ook de bergen zijn gebouwd. Wat gebeurt er als het hier regent?
Dit krijgen we te zien als het dat begint te doen. Voor ons rijdt een vrachtwagen die met moeite de berg kan beklimmen. De modder ligt hier enkeldik op de weg, de grootste angst is dus om vast komen te zitten. Glibberend rijden we naar boven, het gaat goed.
We stoppen in een dorp langs de weg. Het is ier Islamitisch en of het er mee te maken heeft of niet, het is er één grote bende. Het lit alsof hier niet vaak bussen met wersterse reizigers stoppen, de vraag is dis wie wie bekijkt. Het levert omische taferelen op.
In het dorp staan her en der kleine motoren geparkeerd. O zich niets bijzonders, ware het niet dat ze bekleed zijn met tapijt. De tank, zijpanelen en het zadel hebben een lekker zaht vachtje gekregen, de motor zal het dus niet koud hebben. Kunnen we hiermee een nieuwe trend in Europa laten overwaaien? Oet ik mijn Aprillia RSV Mille bekleden met een denkje met delfs blauwe print? Ik ben nog niet helemaal om, kijk het nog even aan.

De kronkelt verder over de bergkam, als plotseling het asfalt ophoudt. Kilometers lang rijden we over een onverharde weg waar, klaarblijkelijk, aan gewerkt wordt. Dit werk wordt op sommige plekken uitgevoerd door dames die met een schop in de hand wat zand verplaatsen. Ik vermoed dat deze weg nog jaren de onverharde status zal behouden...

Het hotel blijkt een typisch Chinees hotel te zijn. Op het este gezicht kijkt het heel wat, kijk je verder dan blijkt de helft niet te werken, alles erg vies te zijn en het personeel geen woord Engels te spreken. De eerste kamer die we toegewezen krijgen lijkt prima, echter, de kamersleutel doet het niet. Je zou zeggen: maak een nieuwe, maar nee, we krijgen een andere kamer. Deze heeft echter nog niet geprofiteerd van het rookverbod in Nederland. Bovendien lijkt het alsof de afzuiging van de keuken in onze kamer uit komt. Hoewel het eten hier heerlijk, wat zeg ik, fantastisch is, zijn de luchten ervan in een slaapkamer minder. Protesteren helpt, we krijgen opnieuw een andere kamer. Ditmaal een goedmakertje, we krijgen een suite. De oppervlakte van onze nieuwe kamer bedraagt bijna vier 'gewone' hotelkamers. Bovendien beschikken we over een bubbelbad. Wat deze kamer echter deelt met de andere kamers is de smerigheid, onder andere van het tapijt. We vermijden om met blote voeten te lopen en genieten van de ruimte. Als de volgende kamers net zo zijn hoor je ons niet meer.